Jeden z Twoich klientów zalegał z płatnościami. Zaczynasz dzwonić. Kilka tygodni później klient wysyła Ci czek na wszystkie swoje zobowiązania. Spłacasz czek i – uff! – czyści się. Niedługo potem klient przestaje zamawiać i nie utrzymuje z tobą dalszego kontaktu. Później usłyszysz za pośrednictwem winorośli, że ten klient ogłosił bankructwo. Trwała utrata tego handlu boli, ale pocieszacie się, że przynajmniej wasza firma została opłacona. Jakiś czas później dostaniesz list od prawnika, który reprezentuje majątek tego upadłego klienta, którego w dalszym ciągu jednak interesuje obrona przed upadłością. List wymaga od twojej firmy zwrotu pieniędzy, które bankrut zapłacił ci na zaległe konto. Grozi to pozwem, jeśli odmówisz. Sąd, w którym może wystąpić pozew, znajduje się w rodzinnym mieście klienta – w połowie kraju.
Czy musisz spłacić te pieniądze, mimo, że chroni go obrona przed upadłością? Reguła płatności preferencyjnej Kodeksu upadłości jest powszechnie nazywana regułą płatności preferencyjnej. Statut ten stanowi, że gdy dłużnik, na którym spoczywa obrona przed upadłością, dokonuje płatności na rzecz wierzyciela, a dłużnik ogłasza upadłość w ciągu 90 dni od tej płatności, sąd upadłościowy może zmusić wierzyciela do zwrotu tych pieniędzy dłużnikowi w celu przekazania go wszystkim wierzycielom dłużnika. Ideą sekcji 547 jest to, że niesprawiedliwe jest, gdy niespokojna firma wybiórczo woli spłacić tylko niektórych wierzycieli w upadłości. Niektórzy wierzyciele mogą uzyskać większość lub całość tego, co są im winni, podczas gdy inni wierzyciele mogą nie otrzymać nic. Sekcja 547 ma dwojaki cel:
(1) zniechęca agresywnych wierzycieli do ścigania się w sądzie, aby pozwać słabego dłużnika; oraz (2) promuje uczciwość i równość poprzez wieczorne rozdawanie wszelkich pieniędzy pozostawionych pod nadzorem Sądu Upadłościowego.
Zdefiniowano płatność preferencyjną jako: Płatność dokonana na spłatę zadłużenia (co oznacza dług zaciągnięty przed terminem płatności); Płatność dokonana, gdy dłużnik był niewypłacalny (firma może być niewypłacalna, zanim złoży wniosek o ogłoszenie upadłości); Płatność dokonana na rzecz wierzyciela niebędącego wierzycielem, w ciągu 90 dni od ogłoszenia upadłości (gdy wierzyciel jest „insider” właścicieli-dłużników, krewnych, urzędników, dyrektorów oraz podobnych osób i podmiotów – okres ten wydłuża się z 90 dni do rok); Dokonana płatność, która pozwala wierzycielowi otrzymać więcej niż otrzymałaby, gdyby płatność nie została dokonana z wyprzedzeniem, ale zapłacona w drodze postępowania upadłościowego.